‘Die Mannschaft’

Wat moet je als rechtgeaarde fan met een Europees Kampioenschap waar Oranje schittert door afwezigheid? Uit pure chagrijn het toernooi negeren is een optie. Maar die zal door de doorgewinterde voetbaljunkie niet snel gelicht worden. (Ik zeg voor elk groot toernooi dat ik echt niet naar al die wedstrijden ga kijken. En dan krijg ik van mijn vrouw altijd dezelfde blik toegeworpen.) Ja, van 10 juni tot 10 juli wordt mijn kijkgedrag grotendeels bepaald door het EK in Frankrijk. Ik kan de aantrekkingskracht eenvoudigweg niet weerstaan. Verzin altijd een reden om mezelf voor de televisie te installeren.

Vooruitlopend op dat gegeven, vond ik wel dat er een knoop doorgehakt diende te worden. En wel deze: voor wie ben ik? Want een maand lang als neutrale kijker alles volgen, zonder iets van spanning, euforie of teleurstelling te voelen, dat ga ik niet doen. Ik wil mij met een team kunnen identificeren, zoals ik dat – onder normale omstandigheden – met ‘onze jongens’ zou hebben gedaan. Tijd om een kijkje te nemen in mijn voetbalziel!

Het contrast tussen de ineenstorting van het Nederlands elftal en het succesverhaal van België is enorm. En dus is de verleiding om voor onze zuiderburen te supporteren vrij logisch. Kompany, Dembélé, De Bruyne, Hazard, Witsel, Chadli, Aldeweireld, Vertongen, Lukaku; stuk voor stuk geweldige spelers. Ze zullen het echter zonder mijn ondersteuning moeten doen. Waarom? Omdat de vreugde dat aartsrivaal Oranje het eindtoernooi niet had gehaald bijkans de blijdschap dat ze zelf wel van de partij zijn overvleugelde. Daar heb ik mij aan gestoord, ja. En omdat de Belgen – zelfs met een hele trits toppers – altijd de irritante gewoonte er op na houden zich in de rol van de underdog te manoeuvreren. Calimero-voetballers.

Eigenlijk was ik er heel snel uit. Dat heeft veel te maken met de zomer van tien jaar geleden. Samen met mijn motormakkers van Omroep Flevoland Peter, Marco en Rob toerden wij destijds oostwaarts naar het land waar op dat moment het wereldkampioenschap werd gespeeld. Duitsland was gastheer en onder de bezielende leiding van de energieke coach Jürgen Klinsmann werd het thuispubliek in vervoering gebracht. Aan de hand van de excellerende aanvoerder Michaell Ballack imponeerde ‘Die Mannschaft’ met fris en technisch verzorgd aanvallend voetbal. Te midden van de dolenthousiaste supporters zaten wij Hollandse kaaskoppen ’s avonds ook te genieten. Ik hoopte oprecht dat Duitsland de titel zou pakken.

Dat gebeurde niet, de latere kampioen Italië bleek in de halve finales een niet te nemen horde. Maar het team had wel de harten van het voetbalvolk voor zich gewonnen. De tijd dat het vooral draaide om loopvermogen, inzet en fysieke kracht was voorbij. De dravers waren trendsetters geworden. Een lijn die onder de nieuwe bondscoach Joachim Löw consequent en zonder concessies werd doorgevoerd. Een hecht collectief met volop ruimte voor creatieve geesten. Dat leverde in 2014 de wereldtitel op.

Een tweede reden om voor Duitsland te kiezen is de aanwezigheid van een speler die in mijn ogen zo’n beetje alles belichaamt waarom ik zo van voetbal hou: Mesut Özil. De spelmaker van mijn favoriete club Arsenal beschikt over een waanzinnig spelinzicht en kan dankzij zijn fabelachtige techniek wat hij ziet ook uitvoeren. De assist is zijn handelsmerk geworden en op gezette tijden weet hij ook zelf – vaak fraai – het net te vinden. Bescheiden, beschaafde aanvallende middenvelder, stilistisch ook een genot om te aanschouwen. Wordt hij mijn EK-held?

Zo, ik heb kleur bekend. En om te benadrukken dat het mij menens is, heb ik op internet een shirt van ‘Die Mannschaft’ gescoord, zoals hiernaast te zien is. Supporter zijn is een serieuze zaak, daar horen geen halve maatregelen bij. Ik ben helemaal klaar voor het EK, jullie ook?

 

 

Eldorado

Tijdens een fietstocht door mijn geliefde Lelystad werd ik vanmorgen aangenaam verrast. Ik zat op een bankje in het prachtige park aan de rand van de wijk Jol even bij te komen toen ik mij ineens afvroeg wat ik in de verte zag. Omdat ik er geen chocolade van kon maken, stapte ik meteen weer op mijn stalen ros. Van rustig zitten kwam toch niets meer. De journalist blijft nieuwsgierig! Het was niet de eerste keer dat ik deze omgeving bezocht. Kennelijk had ik eerder wat over het hoofd gezien. Of was er wellicht sprake van iets nieuws. Het zou weldra vast allemaal duidelijk worden. Ik fietste om de plas waar de herfstzon uitbundig op scheen en baande mij een weg door de ontelbare gele en oranje bladeren. Een klein stukje onder de bomen door en toen was ik er. Wat ik zag sprak zeer tot de verbeelding. Herinneringen uit een ver verleden kwamen prompt tot leven toen ik de mini-arena in mij opnam. Echt gras, doelen met netten en ballenvangers en meerdere reclameborden van lokale ondernemers; een eldorado voor het voetballende kind. Al struinend door de stad was het mij al eerder opgevallen dat het wemelt van de trapveldjes, in allerlei vormen en maten. Maar ik kon mij levendig voorstellen dat in deze ambiance de kereltjes uit de buurt geïnspireerd raakten om helemaal in de huid van hun helden te kruipen. Eenmaal thuis kwam ik er via wat googelen achter dat het ‘JOL TRAP VELDJE’, zoals het officieel heeft, afgelopen zomer in gebruik werd genomen. En als ik mij niet vergis, betreft het hier een particulier initiatief. Wie het veld betreedt, kan het bord met spelregels niet negeren. Opvoedkundig zeer verantwoord. Binnenkort ga ik wat later op de middag nog een keertje kijken. Wie weet ontwaar ik wel een nieuwe nummer 14!

Mirakel van Monaco……..

Kan Arsenal dinsdag in de kwartfinales van de Champions League in en tegen Monaco een 3-1 achterstand goedmaken? Die vraag houdt mij als supporter uiteraard bezig. Het lijkt een onbegonnen missie, maar ik weiger op voorhand te capituleren. Omdat ik weet dat de mannen van trainer Arsene Wenger dat ook niet zullen doen. En daar hebben ze alle reden toe. De Gunners verkeren al weken in topvorm. In de Premier League werden de laatste vijf wedstrijden gewonnen, met als gevolg dat de Londenaren de nummer twee Manchester City tot één punt genaderd zijn. Vanmorgen zag ik in de herhaling van Match of the Day bij de BBC hoe West Ham United alle hoeken van het Emirates Stadium te zien kreeg. Het werd uiteindelijk 3-0, maar die score had nog veel hoger kunnen uitvallen. Mijn favorieten dansten weer eens lichtvoetig over het veld en tikten de elf figuranten helemaal suf. Zelfs de bonkige Franse spits Giroud (foto) trakteerde het thuispubliek op artistieke hoogstandjes (het moet niet veel gekker worden!) en roste een bal ongenadig hard in de kruising. Bijna iedereen is fit en dus kon Wenger in de tweede helft toppers als Welbeck en Cazorla binnen de lijnen brengen. De tweede en derde treffer bleven lang uit. Maar Arsenal combineerde in hoog tempo zelfverzekerd door en in de laatste tien minuten werden de vloeiende aanvalspatronen de gasten te veel. Ramsey (op aangeven van Giroud) en routinier Flamini (assist Cazorla) lieten het hondstrouwe publiek juichen. De rood-witte aanvalsmachine draait precies op het juiste moment op volle toeren en de selectie reist in opperbeste stemming naar Frankrijk voor het ‘Mirakel van Monaco’. Deze fan gaat dinsdagavond voor de buis zitten, in de hoop dat mijn ploegje nog verder boven zichzelf uitstijgt en zich plaatst voor de laatste vier van de Champions League. Go Gunners!