Kippenvel op de snelweg

Autorijden behoort niet tot mijn favoriete bezigheden. Eigenlijk vind ik er  niets aan. Ik ken genoeg mensen die vrolijk twee dagen karren met de Franse zuidkust als eindbestemming. Heb ik ooit wel gedaan, maar zolang als ik me kan herinneren mijd ik lange sessies op de buitenlandse snelwegen. Krijg het al benauwd als ik eraan denk. Urenlang ingeblikt, no way! Als het dan toch moet, zit ik het liefst alleen in de auto. Gaan de meiden mee dan is de kans dat ik mijn eigen muziek kan opzetten namelijk nihil.  En dat is toch de enige optie om zo’n saaie reis van A naar B een beetje aangenaam te maken. Vrijdag ging in naar Zutphen om mijn jarige broer met een bezoek te vereren.

Op de stoel naast mij lagen twee schijfjes die ik heb gekregen van mijn goede collega bij Omroep Flevoland, Peter Buis. Hij werkt al jaren als cameraman bij de omroep, is net als ik een motorliefhebber (rijden op een motor heeft alles wat rijden in een auto niet heeft) en wij delen een gezamenlijke liefde voor het werk van Bob Dylan. Peter is een aimabel mens en een rappe babbelaar. Als hij ergens enthousiast over is, gaat hij over in een hogere versnelling en beginnen zijn oogjes te glinsteren. Meer dan eens na een geestdriftig gesprek over onze muzikale maestro werd ik later verblijd met een mooie opname die Peter ergens had opgeduikeld. Dat soort dingen doet hij ongevraagd en dat kan ik erg waarderen. Toen hij laatst mijn stukje over het nummer ‘John Brown’ had gelezen, dook Peter in zijn archief en het resultaat van die speurtocht zorgde ervoor dat ik vrijdag in hogere sferen over ’s lands wegen zoefde. De twee cd’s staan vol met materiaal van de Unplugged-sessies die Dylan alweer zo’n twintig jaar geleden opnam. Uiteraard heb de originele cd, maar op deze twee juweeltjes staan alle nummers (stuk of 25) die hij destijds voor een laaiend enthousiast publiek ten gehore bracht. Bob was tijdens die akoestische optredens in topvorm en de uitvoeringen zitten zeker in de top 5 van zijn omvangrijke live-repertoire. Hij zingt en speelt met een intensiteit die opwindt en ontroert. Kippenvel op de snelweg, het overkomt me niet al te vaak. Maar deze keer dus wel, met dank aan Peter Buis!